De wind opent met een zachte bries die door de haren waait,
terwijl een majestueuze windmolen haar wieken draaien.
Langzaam, als een eeuwenoude wachter die over de graven en de herinneringen waakt.
Omringd door een veld van geoogste tarwe, lijkt de windmolen een poort naar een andere wereld,
een wereld waar herinneringen eeuwig zijn en liefde nooit vergaat.

In de verte, onder de uitgestrekte hemel, zien we een koppel.
Ze staan zij aan zij, hand in hand, terwijl ze omhoog kijken naar de wolken
die voorbij drijven als getuigen van tijd en herinnering.
Hun gezichten zijn getekend door het leven, door vreugde en verdriet, door liefde die sterker is dan de dood.

Het is een afscheid die we vandaag vieren, niet met tranen van verdriet, maar met glimlachen van herinnering.
De windmolen, symbool van kracht en duurzaamheid, staat als een torenhoge herinnering
aan degenen die we hebben verloren, maar nooit zullen vergeten.
Het geluid van een zachte wind vult de omgeving, terwijl het koppel naar voren stapt.
Ze leggen een bloem neer aan de voet van de windmolen,
een symbool van hun eeuwige liefde en respect voor degenen die zijn heengegaan.
De lichten vervagen langzaam terwijl de windmolen blijft draaien,
een eeuwige getuige van de liefde en herinnering die ons verbindt met hen die voor altijd in ons hart zijn.